Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

Zamknij

16 - 25/06/2017

kadr z filmu
Galeriakadr z filmu
  • Dušan Makavejev, Słodki film, 1974

    Komediodramat opowiada o dwóch kobietach: zwyciężczyni konkursu piękności i kapitan statku z wielką głową Karola Marksa na pokładzie. Pierwsza z nich w nagrodę za zwycięstwo w konkursie wychodzi za mąż za bogatego przedsiębiorcę branży mleczarskiej. Druga – Anna Planeta (w tej roli polska aktorka Anna Prucnal) prowadzi wypełniony słodyczami statek Survival. Dušan Makavejev, uznawany za anarchistę, surrealistę, satyra współczesności, łączy w swoim kinie dokument, esej, kolaż, popart, czarny humor, seks, elementy parodii i improwizacji. 

    PLATFORMA BAŁKANY – PROGRAM FILMOWY

    Istotnym suplementem do teatralnych prezentacji w ramach Idiomu jest program filmowy zaproponowany przez kuratorów. Jak co roku miejscem projekcji będzie dziedziniec szkoły baletowej. W tym roku program zdominuje prezentacja unikatowego awangardowego nurtu w kinie krajów byłej Jugosławii w latach 60. i 70., czyli tzw. Jugosłowiańskiej Czarnej Fali, oraz jej głównego przedstawiciela, serbskiego reżysera Želimira Žilnika. W programie znalazły się również filmy innych twórców tego nurtu: uznawanego za surrealistę, anarchistę i satyra współczesności Dušana Makavejeva, a także Aleksandra Petrovicia, Živojina Pavlovicia oraz przedstawicieli czeskiej szkoły filmowej w Jugosławii Rajko Grlicia i Gorana Markovicia. Program zamyka film Planeta Sarajewo Šahina Šišicia z 1994 r., obraz uznawany za arcydzieło filmowego dokumentu. 

  • Dušan Makavejev
    Urodził się w 1932 r. w Belgradzie i jest uznawany za ojca nowoczesnej kinematografii jugosłowiańskiej. Studiował psychologię na tamtejszym uniwersytecie, potem – będąc już członkiem grup filmowych i uczestnicząc w festiwalach – studiował reżyserię filmową w belgradzkiej Akademii Teatru, Filmu, Radia i Telewizji. Od 1953 r. tworzył krótkie metraże i dokumenty dla studiów Zagreb i Avala. Jego pierwsze trzy filmy pełnometrażowe, alegoryczne, formalnie inspirowane Brechtem i Godardem: Człowiek nie jest ptakiem (1965), Miłosny przypadek, czyli tragedia telefonistki (1967) i Bezbronna niewinność (1968), zelektryzowały krytykę, były anarchistyczną wizją socjalistycznego Wschodu. Skłonność do radykalnego eksperymentu i braku politycznej poprawności była też cechą późniejszego kina Makavejeva. Jugosłowiańska cenzura zakazywała wyświetlania części jego filmów aż do późnych lat 80. Charakterystyczny dla Makavejeva jest prowokacyjny styl łączący fabułę z dokumentem (a także z partiami stylizowanymi na dokument), operujący techniką kolażu „przypadkowych” materiałów. Są nimi np. fragmenty starych propagandowych filmów ze Stalinem, archiwalne kroniki, faszystowskie reportaże.