W listopadzie 2001 r. w Północnym Afganistanie, w pobliżu fortu Qaala Zeini tysiące talibańskich bojowników załadowano do ciężarówek i umieszczono w zapieczętowanych kontenerach. Podczas kilkudniowego przejazdu przez pustynię do więzienia Szeberghan byli w nich trzymani bez jedzenia i wody. Kiedy zaczęli błagać o tlen, współpracujący z Armią Stanów Zjednoczonych żołnierze Northern Alliance otworzyli ogień do kontenerów, „aby zrobić otwory, przez które do środka mogło dostać się powietrze”. Ocalałych więźniów rozstrzelano na rynku w Dasht-i-Leili i pośpiesznie pochowano w zbiorowych grobach.
Milica Tomić bada warunki, w jakich doszło do oddania strzałów do stalowego kontenera. W różnych krajach powstają odmienne scenariusze tych okoliczności, a śledzenie historii każdego przedmiotu i uczestnika zaangażowanego w rekonstrukcję wydarzenia tworzy lokalną sieć powiązań między ludźmi i rzeczami. Jest to sieć odniesień i wzajemnych relacji ukazująca lokalne, będące źródłem przemocy, struktury władzy wojskowej, gospodarczej i politycznej. Jednocześnie rekonstrukcja ujawnia, w jaki sposób struktury te uczestniczą w globalnej polityce wojny z terroryzmem. Zanim The Container stanie się obiektem estetycznym i zostanie wystawiony na pokaz, przechodzi zatem proces rekonstrukcji, stając się narzędziem zakreślającym geopolityczny krajobraz współczesnej wojny.
The Container zrealizowano jak dotąd w Belgradzie (2004 i 2006), podczas Biennale w Sydney (2006) i Międzynarodowego Biennale w Giumri w Armenii (2008), a także w ramach wystawy Expanded Cinema 3 — Mocumentary: Reality Is Not Enough w Moskiewskim Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MMOMA, 2013).
Milica Tomić pochodzi z Serbii. Jest artystką wizualną, dyrektorką Instytutu Sztuki Współczesnej w Graz, w Austrii. W swojej pracy bada różne gatunki, metody i praktyki, skupiające się na zagadnieniach przemocy politycznej i pamięci społecznej. Projekt Four Faces of Omarska uwidacznia ciągłość i nieciągłość różnych twarzy historii Omarski, staje się przestrzenią produkcji wiedzy o tych, których doświadczenie jest nieobecne w publicznej debacie.